Spowiedź

SAKRAMENT POJEDNANIA I POKUTY

Spowiedź święta w naszym kościele:

  • w tygodniu podczas porannej i wieczornej Mszy św.
  • w niedzielę podczas każdej Eucharystii,
  • w każdy pierwszy piątek miesiąca przed poranną Mszą św (godz. 7:00) i wieczorną Mszą św (godz. 18:00).
  • w każdy pierwszy piątek miesiąca objazd chorych z udzieleniem sakramentu spowiedzi oraz Najświętszym Sakramentem od godz. 8:00 rano

Sakrament pokuty wymaga od człowieka postawy pokuty. Postawa pokuty to zwrócenie się na nowo do Boga, nawrócenie, przemiana życia. Przystępując do sakramentu pokuty, trzeba spełnić pięć szczegółowych warunków, które określają, jak należy dobrze przyjąć ten sakrament.

Warunki te są następujące:

  • rachunek sumienia,
  • żal za grzechy,
  • postanowienie poprawy,
  • spowiedź,
  • zadośćuczynienie.

Rachunek sumienia przed spowiedzią ma doprowadzić do uświadomienia sobie grzechów popełnionych od czasu ostatniego przyjęcia sakramentu pokuty. Aby go dobrze zrobić, trzeba najpierw prosić Ducha Świętego o dar dobrego rozeznania, a następnie rozważyć swoje myśli, słowa i czyny w świetle nauki Chrystusa. Można też rozważyć swoje postępowanie według dziesięciu przykazań Bożych lub w inny sposób. Z rachunkiem sumienia wiąże się postawa skruchy, żal za grzechy.

Żałujemy za grzechy, gdy szczerze uznajemy nasze postępowanie za złe wobec Boga i pragniemy Go za nie przeprosić.

Żal za grzechy jest to odwrócenie naszej woli od grzechu i zwrócenie jej ku Bogu. Dostrzegamy zło ukryte w grzechu, gdy rozważamy mękę Pana Jezusa, poniesioną dla naszego odkupienia. Jeżeli żałujemy za grzechy dlatego, że zerwaliśmy więź z Bogiem, naszym najlepszym Ojcem, jest to żal z miłości ku Bogu: nazywamy go żalem doskonałym. Jeżeli żałujemy dlatego, że przez grzech zasłużyliśmy na karę Bożą, mamy żal mniej doskonały. Z postawy żalu wynika postanowienie poprawy. Jest to decyzja odnosząca się do przyszłości. Nie wystarczy tylko ogólne postanowienie bycia lepszym. Postanowienie poprawy winno dotyczyć konkretnych spraw i sytuacji. Spowiedź jest to szczere wyznanie grzechów przed kapłanem, w celu otrzymania rozgrzeszenia.

Spowiedź winna być zupełna: należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne - i szczera: należy wyznać wszystkie grzechy tak, jak przedstawia je sumienie.

Przystępujemy do spowiedzi z ufnością, bo nie ma tak ciężkiego grzechu, którego by nam Bóg w swoim miłosierdziu nie odpuścił.

"Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby były czerwone jak purpura, staną się jak wełna" (białe) (!z,18).

Po otrzymaniu rozgrzeszenia jesteśmy na nowo zjednoczeni z Chrystusem i Ludem Bożym, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa.

Wyznaczona przez kapłana pokuta jest cząstką ostatniego warunku sakra­mentu pokuty, mianowicie zadośćuczynienia. Szczera skrucha zawiera bowiem pragnienie naprawienia popełnionego zła, jak to widzimy na przy­kładzie Zacheusza, oświadczającego:

"Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli w czym kogo skrzywdziłem, zwracam poczwórnie". Na to Jezus rzekł do niego: "Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu..." (Łk 19, 8-9).

Dla owocnego przyjęcia sakramentu pokuty nie wystarczy więc na przykład odmówienie określonych modlitw. Potrzebne jest staranie, by wynagrodzić krzywdy i naprawić zaniedbania zarówno wobec Boga, jak i wo­bec ludzi. Jest to więc zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Propozycja rachunku sumienia

Liturgia sakramentu pokuty